Verrassend hoe het mij toch raakt. Zondag 5 april. Ik zie John in beeld schuiven met mededelingen en gebed. Danella maakt een palmpasenstok. De Regenboogkidzz zijn zichtbaarder dan ooit. Wat ze doen niet in een achterafzaaltje, maar volop in beeld. Ik ben benieuwd wat ze volgende week brengen! Dit gaat over ons, dit is de Schutse. Als ik de dienst volg zie ik aan de rechterzijde van mijn scherm ook andere diensten die ik kan volgen. Stiekempjes klik ik onder een lied eventjes door naar een paar ‘concurrenten’. Boodschap en lied zijn prima, maar het is niet ‘ons’. Ik klik snel weer terug…
Ik zie Arnout spreken. Ik zie de bloemetjes op de Avondmaaltafel – ik verdenk Ciska dat zij ze er snel heeft neergezet. Hoe het ook zij, iemand heeft eraan gedacht. Die bosjes tulpen zijn voor mij meer dan decor. Zij staan voor ‘ons’ – wij, die er samen wat van maken. De mensen die de livestream-dienst technisch mogelijk maken, ik ben blij met ze (en prijs de Heer voor hen). Het getuigenis van Judith. “Laten we voor de video meer van onszelf zien dan in het echt?”, dacht ik even. De verrassende toegift van Debora die zingt over hoop in angst. Ik geniet van alles terwijl ik met een koptelefoon op achterover zit in mijn bureaustoel.
Af en toe kijk ik linksonder naar de kijkcijfers. Ze schommelen. Begonnen op 49 toen in ik rond tienen inschakelde (wie had zich verslapen??) en stijgend naar rond de 60 tijdens de preek. Grappig, wat er achter de ups & downs in de kijkcijfers? Even naar het toilet, koffiezetten of zappend naar iets anders? Ach, zo zeilen in een kerkdienst onze gedachten ook weleens weg, toch? (lieg niet, ik zie het! ; )
Zingt u mee voor het beeldscherm? Doet je je ogen dicht als er gebeden wordt? Ik betrapte mij erop dat ik het wel deed. Als in een echte dienst!
Blijf kijken, blijf zingen, doe mee!