We lezen deze weken bij de regenboogkidzz uit Lucas 1 en 2 en steeds wordt Gods liefde genoemd.
Daarmee zijn we direct bij de kern van het Kerstevangelie. De reden waarom God de Vader zijn Zoon naar de aarde stuurde is liefde. Liefde voor zijn schepping, liefde dus voor ons, mensen. Gods liefde is niet vanzelfsprekend, maar is en blijft een wonder. Het is onbegrijpelijk dat God ons ondanks onze zonde trouw blijft. Wij keerden en keren Hem de rug toe en toch… ‘Want God had de wereld zo lief dat Hij zijn enige Zoon heeft gegeven, opdat iedereen die in Hem
gelooft niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft (Joh. 3:14).
We zien hier Gods vasthoudendheid. Zijn schepping moet zijn waarvoor Hij die heeft bedoeld, een eerbewijs aan
Hem. God schrijft ons niet af en begint iets nieuws met anderen. Nee, God brengt verlossing en herstel aan zijn
schepping. Hij komt in beweging om dat te realiseren. Een plan van eeuwen, zodat uiteindelijk in Israël een kind
geboren wordt: een mens, een zoon van Abraham, een zoon van David. En tegelijk Gods Zoon, God zelf. In de
adventstijd lezen we het laatste stukje van Gods plan, voordat alles anders en nieuw wordt.
Mensen worden bekendgemaakt met Gods plan, die een totaal andere wending aan hun leven geeft. Ze horen
het en reageren daarop, ze denken er samen over na. Dan komt stukje bij beetje Gods belofte uit. Eerst wordt
Johannes geboren, daarna Jezus. Op Kerst kunnen de omstanders zeggen: er is vrede, het is goed en wordt
goed. Gods liefde is zichtbaar en zal overwinnen.
Door Lucas 1 en 2 te lezen in de Adventstijd worden wij bemoedigd door wat de hoofdrolspelers lang geleden
hebben meegemaakt. Hun reactie van twijfel en geloof helpt ons in ons leven Gods liefde te zien. Ook vandaag is
Gods liefde niet vanzelfsprekend, maar door Christus kennen we God zoals Hij is. Hij verlaat ons niet, maar houdt
ons dwars door alles heen vast in de hoop dat wij Hem onze liefde zullen bewijzen.
Bron: Vertel het maar